ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Οι καλές φίλες Βιβή Ιακωβίδου (1942-2014) και Ρενάτε Αθανασίου (1940-2016) ήταν συνιδρύτριες της οργάνωσης Animal Protection Aegina & Agistri το 2006 και των δύο υποστηρικτικών πυλώνων της.
Η Βιβή ήταν γενική γραμματέας της APAA και διαχειρίστρια του καταφυγίου έως τον θάνατό της τον Δεκέμβριο του 2014. Ήταν μια σπουδαία γυναίκα: αποφασιστική, με εξαιρετικές γνώσεις και επαγγελματισμό, με ένα ξεκάθαρο όραμα για τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους για το καταφύγιο, με ιδιαίτερες οργανωτικές ικανότητες και πολύ υψηλά πρότυπα, τα οποία ήταν ανεκτίμητα για το καταφύγιο. Υπό την εξαιρετικά επιμελή της διαχείριση, το καταφύγιο εξελίχθηκε από ένα πρωτόγονο παράπηγμα σε μια σύγχρονη εγκατάσταση καταφυγίου. Μέσα σε λίγα χρόνια, απέκτησε νέα πτέρυγα κουταβιών, κλινική στειρώσεων, ηλιακά πάνελ, χώρο παιχνιδιού για τα κουτάβια, κάμερες ασφαλείας και αναγνωρίστηκε ως το καλύτερο καταφύγιο στην Ελλάδα. Ως πραγματική τελειομανής, η Βιβή εργαζόταν σκληρά και ήταν απαιτητική και αυστηρή, τόσο με τον εαυτό της όσο και με τους άλλους. Πίσω όμως από την αυστηρή της στάση και τα σκούρα της γυαλιά, ήταν μια γυναίκα γεμάτη τρυφερότητα και χιούμορ, ντροπαλή και ευάλωτη σαν παιδί, η οποία χαχάνιζε σαν κοριτσάκι όταν βρισκόταν σε παρέα παλιών φίλων και της οποίας η καρδιά πονούσε για κάθε ζώο που βρισκόταν σε ανάγκη. Πάλεψε με τη θανατηφόρα ασθένεια που τη χτύπησε με αξιοθαύμαστο θάρρος και αξιοπρέπεια, έχοντας τη στήριξη του γιου και της κόρης της και περιτριγυρισμένη από τα ζώα της, χάνοντας το σώμα της από την ασθένεια, αλλά διατηρώντας άθικτη τη δύναμη του χαρακτήρα και την ψυχή της.
Η Ρενάτε ήταν η ταμίας της APAA και πολύτιμη υποστηρίκτρια του καταφυγίου. Το έργο που προσέφερε κρατώντας τακτοποιημένα τα οικονομικά της APAA ξεπερνούσε τους άθλους του Ηρακλή. Φροντίζοντας το καταφύγιο και τους ανθρώπους του σαν οικογένειά της, η Ρενάτε συνεισέφερε προσωπικά και διακριτικά για να καλύψει τα οικονομικά κενά που προέκυπταν. Βοηθώντας πάντα όσους είχαν ανάγκη, η Ρενάτε έπαιρνε σπίτι της τραυματισμένα ζώα που δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε περιβάλλον καταφυγίου, και τους έδινε τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζονταν για να θεραπευτούν συναισθηματικά. Η μέθοδος θεραπείας της ήταν ένα μοναδικό μείγμα σεβασμού και υπομονής, προσφέροντας συντροφικότητα στον βαθμό που μπορούσαν να ανεχθούν αυτά τα πληγωμένα πλάσματα, τα οποία αποκαλούσε τρυφερά «ταλαιπωρημένους φίλους» και με τα οποία αισθανόταν συγγένεια.
Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της, έχοντας χάσει την καλύτερη φίλη της, τη Βιβή, και αντιμετωπίζοντας ολοένα και μεγαλύτερα προβλήματα υγείας, η Ρενάτε ανέφερε συχνά με το μισοαστείο-μισοσοβαρό ύφος της ότι «είχε έρθει η ώρα της να φύγει», αλλά παρόλο τον σωματικό πόνο και τα προβλήματα στην όρασή της, εργαζόταν έως την τελευταία της ημέρα για να παραδώσει τις οικονομικές καταστάσεις της APAA.
Η Ρενάτε στήριζε επίσης τα ζώα σε άλλα μέρη της Ελλάδας, κάτι που διαπιστώσαμε συγκλονισμένοι όταν μας ζήτησε συγγνώμη που δεν μπορούσε να στηρίξει την APAA ακόμα πιο πολύ από όσο ήδη τη στήριζε. Το ορατό μέρος της γενναιοδωρίας της Ρενάτε ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου˙ αποκαλύφθηκε πλήρως με την απουσία της, ως αρνητικό αποτύπωμα.
